Vrijdag 8 februari

Deze nacht heb ik alweer zeer warm gehad, het koelt maar niet af binnen en ik moet de ramen toehouden voor de muggen. Al bij al wel ok geslapen, maar alweer vroeg wakkergeworden, het is echt ongelofelijk! Uitslapen tot de middag zoals thuis zit er hier niet in precies.
Om acht uur weer naar de nursery waar de gebedsdienst deze keer zeer uitgebreid was en iedereen van de head office was ook aanwezig.
De directeur heeft me nogmaals welkom geheten, ze zijn zo blij dat ik er ben en koesteren hoge verwachtingen in mij. Ik hoop dat ik hen niet teleurstel.

In de voormiddag heb ik met Mwawi het formulier overlopen dat wordt gevolgd wanneer een kindje onderzocht wordt: het was allemaal heel medisch maar zeer interessant! Na wat met de baby’s bezig te zijn geweest en wat formulieren voor Mwawi uitgetypt te hebben op de computer, kwam Sarah langs, een “nutritionist” van Amerika die hier samen met haar man en dochtertje voor drie jaar woont.
Met haar heb ik besproken wat mijn taak in de nursery kan zijn. Het is de bedoeling dat nagegaan wordt wat de baby’s echt eten van wat ze krijgen (wat elke keer overblijft) want de nota’s daarover worden niet goed ingevuld. Bovendien zouden sommige ondervoede kindjes moeten bijkomen in gewicht als ze zouden eten wat er telkens wordt ingevuld.
Daarna willen we nagaan wat elke baby per ontwikkelingsgraad nodig hebt van voedingselementen en zoeken we uit wat er allemaal in de lokale voeding hier beschikbaar is, om het af te stemmen op de voeding van de baby’s.
Een volgende stap is het informeren van de nanny’s, de vrouwen die de kindjes verzorgen. Dit zijn zowel oudere als jongere vrouwen die eigen kinderen hebben maar in shiften in de nursery werken. Wat voeding betreft zijn ze echter niet altijd goed op de hoogte van de theorie en daarom zijn we van plan om informatiesessies te organiseren, elke sessie twee keer per dag.
Ik ben blij dat ik nu al wat beter weet wat ik kan doen. Met mijn promotoren van de EHSAL wordt het nu overleggen hoe ik al deze zaken kan samenbundelen in een eindwerk.

In de namiddag ben ik samen met Mwawi en Kelvin naar Christof geweest in een klein dorpje buiten Lilongwe. De weg ernaartoe was hobbelig, kindjes liepen langs de straat, vrouwen met zware manden op hun hoofd,...De omstandigheden waarin deze mensen leven zijn verre van luxueus, en ik was dan ook zeer zwaar onder de indruk. Je kan het nog zoveel zien op tv of waar dan ook, er gewoon midden inzitten doet je mond openvallen.
Christof en zijn vrouw en hun dochtertje, drie Amerikanen, wonen al sinds 1997 in Malawi, en proberen de “perma-culture” oftewel permanent agriculture te promoten. Dit omdat in Malawi de mensen veel te eenzijdig eten en bij een mislukte oogst vaak geen eten hebben. Christof en zijn vrouw zijn een perfect rolmodel voor deze manier van telen, want hun hele tuin staat vol planten die ze eten of op één of andere manier gebruiken. Via watercollectoren e.d. sparen ze enorm veel geld uit en zijn ze zeker van een constante beschikking over voeding.

We gingen er naartoe omdat Ministry dit wil implementeren hier ook. De kindjes in de Nursery worden immers opgevangen tot ze ongeveer een jaar zijn, en worden dan geadopteerd of gaan terug naar familie. Men wil echter zeker zijn dat de familie kan verzekeren dat het kindje alles heeft wat het nodig heeft, dus willen ze de bevolking hier eerst een andere manier van landbouw aanleren. Onnodig te zeggen dat dit een werk van lange adem zal zijn. Maar ik vond het erg leuk om het zo concreet mee te maken en te ondervinden hoe gedreven deze mensen zijn om hun doel te bereiken.
Deze avond nog bezoek gehad van de verantwoordelijke van Kwasa in Lilongwe, die me wist te vertellen dat men uitkijkt naar een housegirl die hier altijd zou zijn, ook ’s nachts. Het blijft immers moeilijk de avonden alleen te doorspartelen. Ook in het algemeen heb ik echt nog tijd nodig om aan te passen, merk ik aan mezelf. Maar ik vertrouw erop dat dat goedkomt.

In de weekends ben ik vrij, en heb ik niets te doen. Mwawi is van plan me mee te nemen naar leuke plekken en daar ben ik haar dankbaar om, omdat het idee van hier de hele dag alleen zitten me enorm afschrikt. Alleen ergens naartoe gaan is om veiligheidsredenen ook geen optie, vandaar.
Tot zover dit dagje. Ik ga stilletjesaan slapen, want ja hoor, ik ben alweer moe. Zoveel te verwerken, dat zal wel de reden zijn.
Tot de volgende!