Woensdag 6 februari

Hello everybody,

Hier zijn we dan in het verre Malawi. Dit berichtje post ik niet de dag van mijn aankomst zelf, vermits internet het liet afweten gisteren. Maar omdat ik jullie het relaas van mijn aankomst niet wil laten missen, heb ik het gisteren uitgetypt toen het nog vers in mijn geheugen zat.
Alhoewel, na 17 uur onderweg zijn en amper een uurtje slaap voelde ik me geradbraakt en duizelde het zelfs in mijn hoofd.
Maar omdat ik jullie zo graag zie, heb ik toch nog maar de laptop aangezet...:o)

Om half negen taxi’de het vliegtuig de luchthaven uit, en voelde ik die speciale opstijgkriebels weer (iets wat toch wel weer vier jaar geleden was) en zeiden we België vaarwel. Het was me even ontgaan, maar we hadden nog een tussenstop in Parijs te goed, waar er nog een heleboel mensen opstapten. Op dat moment was ik al gezegend met een bonzende hoofdpijn en droge ogen, naar het schijnt van de airconditioning. Na een uur in Parijs te hebben stilgestaan, deze keer voor zes uur de lucht in, richting Addis Abeba. Weer een persoonlijk record vliegtuiguren verbroken (max was 4 uur), en wat voor uren: om half één warm eten (spaghetti en een brok chocoladecake), en voor je goed en wel een dutje had kunnen doen stonden ze er om vier uur ’s morgens alweer met ontbijt. Verder dan een minicroissantje ben ik niet gekomen, mijn maag lag toch al overhoop en dat is tot op dit moment nog geen haar beter.

Min of meer op tijd toegekomen in Addis Abeba (Ethiopië zag er uit de lucht maar heel bruin uit, en eens geland bleek dat bruine het droge gras te zijn: het is daar het droogste seizoen van het jaar), waar we een uur moesten wachten op aansluiting naar Lilongwe.
Grappig voorval; we komen binnen in de luchthaven en moeten via een postje (health control) passeren, waar een man in een witte jas staat. Wij halen dus allemaal plichtsgetrouw ons reispaspoort en inentingskaart boven, maar dat bleek voor niks nodig te zijn; tyfus of cholera in je lijf, maakte niet uit, we waren met een groep dus we mochten meteen door. Al wandelend naar de gate iets minder leuk voorgehad. We horen geroep en gegil, en wat blijkt: twee mannen van de douanepolitie staan een man af te meppen. Dan weet je van het schrikken toch ook even niet waar te kruipen. En onze indrukken van Ethiopië zijn al zo beperkt...

In Ethiopië zijn we een uur te laat vertrokken (waarom? Geen idee) en de vlucht leek urenlang te duren. Tot de man die naast me zat me aansprak: het bleek een Zambiaan te zijn die voor zaken weggeweest was van huis. Hij deed via zijn bedrijf op één of andere manier ook zaken met Brugge, was wel grappig om te horen! Minstens een uur hebben we zitten praten over de aidsproblematiek, het frustrerende probleem dat geld uit donerende landen steeds aan verkeerde handen blijft kleven, en natuurlijk wat voor geweldige ervaring het zal zijn om hier tien weken te verblijven:o). Echt wel interessant! Achteraf vroeg hij mijn mailadres, ik mag een mailtje op mijn verjaardag verwachten, wist hij te vertellen. Ik heb zijn adres ook gekregen “in case of emergency”. Vriendelijk, he!

Uiteindelijk dan toch in Lilongwe toegekomen, en ik was bij de gelukkigen die meteen al zijn bagage had. Sommigen mogen op hun onderbroeken en T-shirts (bij wijze van spreken) wachten tot vrijdag...Ook niet meteen een superbegin..
Eenmaal in de aankomsthal stond een kleine vrouw (Mwawi, clinician van beroep, te vergelijken in België met een dokter) met een papier ‘Marijke – Kwasa Kwasa’ in de hand, en toen ging het allemaal zo snel. Van ver dag gezegd van de rest (die samen nog een paar dagen op hotel gingen), naar de bank geld wisselen, naar de winkel achter eten, een nieuwe simkaart, en dan naar de Ministry; ik verblijf in de ‘head office’. (ik probeer zo snel mogelijk foto’s te posten, maar daarvoor moet mijn laptop eerst geconfigureerd worden met internet hier en ik kan pas vanaf vandaag –donderdag- op internet).

De ‘head office’ is de plaats waar de directeur, de economist en andere personen de goede werking van ‘Ministry of Hope’ in goede banen leiden. Het heeft een aparte ruimte vol stapelbedden waar ik slaap, helemaal alleen. Mijn bed was al gemaakt, het muskietennet hangt als een hemelbed (wat ik altijd zo graag heb gewild!) errond.
Ik pakte mijn spullen wat uit en rangschikte ze een beetje. ’s Avonds heb ik niet meer gegeten, het lukte gewoon niet. Na nog een paar keer tevergeefs proberen op internet te geraken, kroop ik in bed. Het was overdag warm en het koelt hier nauwelijks af ’s nachts: in slaap vallen lukte me dus helemaal niet goed. ‘k Ben ook veel wakkergeworden. Hopende dat ik me de dag erna (vandaag) al wat beter op mijn gemak voelde...