And so it is...as it should be

Hey allemaal,

Omdat ik van enkelen al reacties had gehad als “he, je hebt al zo lang niks meer op je blog gezet!”, heb ik maar eens de tijd gezocht om er werk van te maken. Ondertussen is er al weer heel wat gebeurd: de dingen zijn niet gelopen zoals ik ze verwacht had. Daarom heb ik beslist om vroeger terug te keren; maandag 18 februari, over twee dagen, vertrek ik naar Belgie. Dat zal voor al diegenen met wie ik geen contact gehad heb hier wel heel raar in de oren klinken en zeer onverwacht zijn, wat ik ook wel begrijp. Vandaar dat ik er gerust wat klaarheid in wil scheppen.

Bij het begin van deze week, dat was maandag de 11e, had ik een hele slechte nacht achter de rug, zat ik met hartkloppingen en voelde me helemaal niet goed. Ik had gewoonweg schrik om aan de dag te beginnen, die al om 5 uur begon omdat ik niet meer kon slapen (ook al was ik nog heel erg moe – ben ik nog steeds). Dat je dan al snel denkt “ik wil naar huis” lijkt me vrij logisch. Daarom dat ik met wat mensen belde, die op me inpraatten en me tot het inzicht brachten dat het veel te vroeg was om een oordeel te vellen. De situatie was op dat moment ook niet ideaal: ik verbleef alleen in de head office, had in het weekend zelf voor eten moeten zorgen en had niets om handen.
Daarom besliste ik om het een tweede, eerlijke kans te geven.
Omdat ik dat wel heel makkelijk kon zeggen zonder het ook echt te doen, heb ik dit bewust heel concreet gemaakt. Hoe zwart ik maandag alles ook in zag, toch heb ik voor mezelf beslist dat ik het wel nog een kans MOEST geven. Dat ik het een eerlijke kans moest geven om het zijn gang te laten gaan en zichzelf uit te wijzen. Ik besliste dus om vrijdag van die week de zaken te herevalueren.
Bovendien heb ik alle contact vermeden met mensen thuis buiten diegene waarmee ik contact moest houden zoals de organisatie in Gent, en de school. Dat omdat ik best wel besefte dat het het heimwee-gehalte alleen maar kon vergroten en het het “gewoon worden” alleen maar kon bemoeilijken.
Maar het werkte op een of andere manier gewoon niet. Ik voelde me vrijdag nog steeds even slecht.

Ik heb echt veel nagedacht om te achterhalen waar het probleem heeft gelegen. Ik dacht het alleen zijn, dus ik verhuisde naar het huis van Mwawi (mijn verantwoordelijke hier, een schat van een mens!) waar altijd volk rondloopt. Ik dacht dat het het gemis naar huis was dus ik vermeed alle contact. Ik dacht dat het het gebrek aan contact was met andere studenten dus ik heb afgesproken. Maar het heeft niet geholpen.
Tijd geven gaat dit niet oplossen, daar ben ik van overtuigd. Tijd doet me niet meer routine hebben want die heb ik nu al ingebouwd. Tijd doet me niet meer vertrouwen hebben in de mensen hier want dat vertrouwen is er (feit dat ik echt diepzinnige gesprekken met Mwawi voer is daarvan wel een bewijs denk ik). Bovendien, als ik dit nog een week meer geef en dan toch naar huis wil komen, maak ik het mezelf en de mensen op school moeilijker om naar oplossingen te zoeken.

Wat maandag misschien een gemakkelijkheidsoplossing leek als ik zei dat ik naar huis wilde, dat is het nu zeker niet. Te meer omdat ik weet dat naar huis gaan de zaken op praktisch vlak niet vergemakkelijkt. Maar omdat ik heel bewust die beslissing neem, ben ik echt bereid om de consequenties ervan te dragen. Ze hebben gemaakt dat ik meer tijd heb nodig gehad om te beslissen, maar ik wil me ervoor engageren.

Ik denk dat heel wat mensen het verschil in cultuur onderschatten, en het psychologische van de grote afstand. Anderen slagen hier misschien wel in, en dat bewonder ik. Maar sommige dingen zijn gewoon niet voor mij weggelegd. Ik heb geen probleem om dat toe te geven, alleszins nu niet meer, jammer dat er mensen zijn die het niet begrijpen...

Als je graag weet wat het nu eigenlijk echt is dat maakt dat dit niet lukt, dan kan ik daar geen klaar en duidelijk antwoord op geven. Als ik dat had, dan kon ik of tenminste toch Kwasakwasa daaraan iets veranderen. Het enige dat ik bij mezelf ervaar is een groot gevoel van angst. Angst over mijn situatie, soms zelfs angst voor de mensen rondom mij, zelfs de mensen als Mwawi waar ik zo vertrouwelijk mee praat. Het beheerst me helemaal. Ik heb heel bewust geprobeerd daar iets aan te doen door me vertrouwd te maken met de omgeving, maar dat heeft niet geholpen. Die angst is gewoon gebonden aan deze situatie. Vergelijk het met als je mij in een kamer vol slangen zet. Door me er weken in te laten zitten ga ik niet minder bang worden. In tegendeel, de kans is groot dat ik van alles gewoon schrik begin te krijgen.

Ik besef dat ik niet bij iedereen op begrip zal moeten rekenen. Maar in plaats van aan iedereens verwachtingen krampachtig te willen tegemoet komen en iedereen gunstig te stemmen, volg ik mijn buikgevoel. Misschien raar gezegd, maar het kan gerust wel mijn instinct zijn.
Hoe beter mensen wel denken dat ze een situatie overzien vanop een afstand, wat dit betreft moet je echt wel in mijn schoenen staan om te voelen wat ik voel en te zien wat ik geprobeerd heb. Ik heb echt heel hard geprobeerd...
Ik blijf erbij dat je beter het hoofd kan buigen en toegeven dat je ergens niet in slaagt in plaats van voor iedereen de schijn te willen hoog houden en je eigenlijk doodongelukkig te voelen.

Ik heb geen spijt van het feit dat ik naar hier gekomen ben, ook al is het een heel moeilijke tijd geweest (en ook niet dat ik nu vertrek). Ik ben hier op korte tijd meer over mezelf te weten gekomen dan al die jaren samen thuis, ik ben mezelf meer dan eens echt tegen het lijf gelopen.
Het doorworstelen van de dagen heeft mijn ervaring (met de mensen, de cultuur, het land,...) groter gemaakt. Ik ben blij dat ik ze gehad heb, omdat ik ontdekt heb dat dit mijn roeping toch niet is (Artsen Zonder Grenzen of iets dergelijks) en het onder deze omstandigheden zelfs helemaal niet voor mij is weggelegd.

Ik hoop dat je na het lezen hiervan mijn beslissing verstaat. Je hoeft het er niet mee eens te zijn, maar als je ze begrijpt zal ik al heel tevreden zijn.
Ik zie of hoor je vroeg of laat wel als ik terug ben...Tot mijn vertrek ga ik nog alles geven wat ik kan, de mensen hier verdienen dat...
Kus
Marijke